Nieuwsbrief van 15 april 2012

Nieuwsbrief van Zuster Emmanuel van 15 april 2012

Dierbare kinderen van Medjugorje,

Geprezen zijn Jezus en Maria!

1 – Op 2 april 2012 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning bij het Blauwe Kruis. Na de verschijning gaf ze de volgende boodschap door:

“Lieve kinderen, als Koningin van de Vrede wil ik jullie vrede geven, mijn kinderen, echte vrede, die komt door het Hart van mijn Goddelijke Zoon. Als moeder bid ik, dat wijsheid, nederigheid en goedheid mogen gaan heersen in jullie hart - dat de vrede moge heersen - dat mijn Zoon moge heersen. Wanneer mijn Zoon in jullie hart zal heersen, zullen jullie anderen kunnen helpen om Hem te leren kennen. Wanneer de hemelse vrede in jullie zal heersen, zullen zij die op de verkeerde plaats naar vrede zoeken en zo mijn moederlijk hart pijn berokkenen, de hemelse vrede herkennen. Mijn kinderen, groot zal mijn vreugde zijn, als ik zie dat jullie mijn woorden aanvaarden en mij willen volgen. Wees niet bang, jullie zijn niet alleen. Geef mij jullie handen, ik zal jullie leiden. Vergeet jullie herders niet. Bid, dat zij in gedachten altijd bij mijn Zoon zijn, die hen geroepen heeft om Zijn getuigen te zijn. Ik dank jullie.”

2 – Jaarlijks enkel één H. Mis ? Velen onder ons zijn nog niet op de hoogte van een heel mooi en verrassend element uit de geschiedenis van Medjugorje. Ik ben blij u dat vandaag te kunnen meedelen, omdat het rechtstreeks in verband staat met de Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Meer dan vier eeuwen aaneensluitend heersten de Turken in Bosnië-Herzegovina (van 1463 tot 1873). De Christenen werden er in deze periode zwaar vervolgd en werden verplicht zich tot de Islam te bekeren. Volgens de afgezant van de Paus, Peter Masarecchi, werden zo 40000 tot 50000 Katholieke Kroaten uit Midden-Bosnië in 1624 verplicht zich te bekeren tot de Islam. (Dat is de oorzaak van de aanwezigheid van Moslims in dit land. Oorspronkelijk zijn het in feite ex-Christenen). De toenmalige overheid verbood de Katholieken om de H. Mis te vieren. Zo ontstond er een soort geheim Christelijk leven in het verborgene, te vergelijken met dat van de Christenen in de eerste eeuwen van het Christendom te Rome, waar de christenen een verborgen leven leidden in de catacomben, en wat men ook nu nog tegenkomt in sommige landen, zoals bijvoorbeeld China.

Er was, goddank, een uitzondering op de regel. De Christenen kregen toestemming om één H. Mis in het jaar te vieren, op een welbepaalde plaats, ver weg van alles en iedereen, ergens in het land. Ook de datum van deze H. Mis was vastgesteld: de eerste zondag na Pasen, de dag die Jezus later koos als het Feest van de Goddelijke Barmhartigheid, volgens de openbaringen aan de heilige Zuster Faustina Kowalska. De Christenen, die in die tijd erg vurig waren, aarzelden niet om met duizenden en duizenden te voet naar deze plaats te gaan. Ze liepen dagen en nachten onder alle mogelijke weersomstandigheden (april is het regenseizoen). Ze trotseerden de gevaren van de grote wegen, om deze H. Mis te kunnen bijwonen en ten minste één maal per jaar “Jezus te ontmoeten”, aanwezig in de H. Hostie. Deze bedevaart was voor hen de bron van hun kracht en hoop, en hun vreugde en licht in de nacht van de vervolgingen.

We weten het, in Gods bedoelingen ligt een plan besloten. Als we in de Hemel zijn aangekomen, dan zullen we in staat zijn om de achterkant te zien van het tapijt, dat de Heer in de wereld aan het weven is met zijn Goddelijke Barmhartigheid en zullen we ook echt weten hoezeer we met elkaar verbonden zijn door de gemeenschap van de heiligen. Dan zullen we ontdekken hoe bepaalde gebeurtenissen, die ons volkomen nieuw lijken, diepe wortels hebben in het verleden, in het hart van meerdere generaties van gelovigen die gebeden hebben en die hebben geleden. Die zelfs hun bloed voor hun geloof hebben vergoten. Soms gebeurt het, dat God iets van zijn mysterieuze plannen onthult en een verrassende continuïteit in zijn keuzen aan de dag legt.

Deze gezegende plaats, waar deze duizenden lijdende Christenen hun jaarlijkse H. Mis vierden, was geen andere dan de met stenen bezaaide velden van Medjugorje, toen nog zeer ruw, juist daar waar nu het kerkhof is van Kovacica (waar Pater Slavko begraven ligt), op enkele meters van de huidige kerk, waar duizenden bedevaarders deze dagen opnieuw bijeenkomen.

Moet men dan verbaasd zijn, dat er stromen van genaden over dit dorp neerkomen? Is onze God niet prachtig?

3 – 15 daagse reis in Azië. De week voor de Goede Week ben ik naar Maleisië, Indonesië en China geweest. Het is goed mogelijk dat deze Christenen op een dag ons afvallige Westen zullen komen evangeliseren, dat aan het vervallen is in het meest gevaarlijke heidendom.

Zo, bij voorbeeld, kan men in China, waar de wet maar één kind toelaat per gezin, zich menselijkerwijze de problemen voorstellen waar de ouders mee te kampen krijgen, wanneer hun enige zoon priester wil worden… Toch is het hun trots een zoon te hebben die priester is, omdat ze Christus boven alles liefhebben. Ten zuiden van Peking zijn er weinig families, die onder hun nabestaanden geen martelaar hebben. En toch laten ze zich elk jaar met duizenden dopen. Jezus is hun echte schat. Een gezin waar toch twee zonen waren geboren, aanvaardde met vreugde dat God hen toch twee zonen had geschonken, en beide zonen voelde zich geroepen tot het priesterschap. De ouders vertrouwen erop, dat God in hun oude dag zal voorzien, als ze zich aan Hem toevertrouwen. Dat is te bewonderen, als men de economische toestand van de streek kent, waar dit gezin woont. Ze weten dat een priester duizenden kinderen heeft, namelijk alle zielen die hij door zijn bediening naar God leidt.

In een ander land, waar de geboorten niet beperkt zijn en waar het leven gemakkelijker is, zei een Katholieke moeder ons: “Ik heb drie zonen, maar ik wil niet dat een van hen priester wordt”. Ze weet niet wat ze zich ontzegt. Laten we God bidden, dat Hij haar hart zou mogen verlichten. Dat ze zich zou verheugen vanwege de buitengewone eer voor heel haar gezin, als God een van haar zonen zou roepen. Een eer voor de levenden en voor de kinderen die nog geboren zullen worden. En dat ze de priesterroeping van haar zoon zou steunen, zoals Barbara Stepinac deed bij haar zoon Alois, die door Johannes Paulus II werd zalig verklaard. Zulke moeders heeft God nodig. Hij roept tegenwoordig evenveel mannen en vrouwen, als in het verleden. Weinigen echter antwoordden, omdat de gezinnen de zachte stem van Christus in het hart van de kinderen smoren. Satan probeert het beeld van de priester te vernietigen, door de zonde van sommigen in de media breed uit te meten, waardoor men de heiligheid en de heldhaftige zelfgave van zoveel priesters vergeet. Deze gezinnen, zoals wij allen, wensen dat de zegen van God over henzelf en hun kinderen zou neerkomen en daar doen ze goed aan. Dat ze dan de deur wijd openzetten voor Hem, die de bron is van alle zegen en die er zo naar verlangt zich aan ons te geven door zijn priesters. Zijn zij niet een andere “Christus” als ze ons de sacramenten toedienen?

4 – Onze priesters, onze schatten, onze ladders naar de Hemel. Tijdens de noveen van de Goddelijke Barmhartigheid, de 2de dag, bidden we voor onze priesters. De woorden van Jezus tot Zuster Faustina zijn dan de volgende: “Leid vandaag alle priesters en kloosterzusters naar me toe en dompel ze in de afgrond van mijn Barmhartigheid. Ze geven me de kracht mijn bitter lijden te doorstaan. Als door kanalen, zal ik door hen Mijn Barmhartigheid over de hele mensheid uitgieten”.

Op 18 maart 2011 eindigt de Gospa haar boodschap aan Mirjana als volgt: “Door mijn moederlijke liefde zal ik jullie tonen wat ik van ieder van jullie verwacht, wat ik van mijn apostelen verwacht”. En vervolgens, terwijl ze ons uitnodigt voor haar zonen, de priesters, te bidden, voegt ze er aan toe: “Nogmaals leg ik er de nadruk op: met hen, zal ik overwinnen.”

Ook aan de Zalige Maryam van Bethlehem “De kleine Arabische” gaf Jezus bijzondere boodschappen voor de priesters. Vele priesters zagen hun leven veranderen, op het moment dat ze deze boodschappen begonnen te leven. “Ik verlang vurig, dat de priesters elke maand een H. Mis opdragen ter ere van de Heilige Geest. Wie deze H. Mis opdraagt of ze bijwoont zal door de H. Geest zelf geëerd worden. Hij zal het licht hebben, de vrede, hij zal zieken genezen en hen, die slapen, opwekken”.

5 – Meer dan ooit hebben de priesters onze bescherming nodig. Ze zijn immers het eerste doelwit van Satan. Toen God hem verplichtte om aan Maryam van Bethlehem zijn valstrikken en technieken te onthullen, bekende Satan haar: “Voor ons (de duivels) is het overwinnen van een priester of een kloosterzuster meer dan het verderven van heel een stad”. Duizenden zielen zijn inderdaad op mystieke wijze op de eerste plaats aangewezen op de priesters, en ook op de godgewijde zielen. Alleen al door zijn dagelijkse H. Mis op te dragen, trekt één trouwe priester een menigte zondaars naar Jezus, naar het heil dat Hij brengt. De vijand kent heel goed de inzet voor de zielen, hij wordt door de macht van de priesters geterroriseerd en wil hen vernietigen. Daarom hebben ze zozeer onze gebeden nodig. Dat ze met heel hun hart de hand van Maria vast zouden nemen, want zo zullen ze veiligheid zijn.

Marthe Robin (Van wie het zaligverklaringsproces bezig is) bad als volgt: “O mijn God, houd alle priesters op Uw heilige weg, laat niet toe dat de verleidingen van de wereld en de verlangens van het vlees ook maar de minste aantrekking zouden hebben op hen. Maak dat ze allen meer en meer apostelen zouden zijn, meer onwrikbaar in hun geloof, trouw aan hun bediening en dat uw aanbiddelijke Wil steeds ten volle in hen zou verwezenlijkt worden.

Lieve Gospa, U bent de Moeder van de Hogepriester bij uitstek.
Leg in ons hart dezelfde liefde die in uw hart brandt voor uw uitverkoren zonen.
Verander elke veroordeling in voorspraak en elk wantrouwen in barmhartigheid!